Ο νέος πρόεδρος του Συνδέσμου Προπονητών Κέρκυρας ανοίγει τα χαρτιά του αποκλειστικά στην Corfusportsκαι στέλνει «σήμα» σε… παρτάκηδες και… βιαστικούς!
*
Αποτελεί μια ποδοσφαιρική persona, που, εάν, βάσει ιστορίας, βεληνεκούς και προσφοράς, έπρεπε να την κατατάξεις σε βαθμίδα, θ’ ανήκε, εξ ορισμού στην highclass. Εξ αυτών, που –παρά τις ενδεχόμενες, επιμέρους διαφωνίες σου- έχουν κατακτήσει δικαιωματικά το σημαντικό προνόμιο, να μη χρειάζονται, την όποια επιπλέον σύσταση. Ακούς το όνομα; Αρκεί… Γνωρίζεις… Οι πρόσφατες εκλογές στον Σύνδεσμο Προπονητών της Κέρκυρας, πρόσθεσαν στον Γιάννη Χονδρογιάννη άλλον έναν «τίτλο». Θεσμικό. Δεν τ’ αρκεί. Ζητάει την ουσία. Να «περάσει», υλοποίηση, όσα έχει κατά νου, «ντυμένα» υπό έναν γενικό «κανόνα»: «Δημιουργία και βελτίωση…». Ο νέος πρόεδρος του ΣΠΠΚ, στην πρώτη του, αποκλειστική «εξομολόγηση» υπό τα νέα του καθήκοντα. Σκιαγραφεί τους άξονες της δράσης του. Αποθεώνει τη συλλογικότητα, αγγίζει τα κύρια θέματα «ατζέντας» (περίπτωση διπλωματούχων), ενοχλείται από… βιασύνες κι «εγώ», απορρίπτει το σύρσιμο σε δημόσιες ρητορικές «έξω απ’ τη φωλιά μας» κι όλα αυτά, με σταθερό focus στην αξιοποίηση του Κερκυραίου ποδοσφαιριστή. Aτόφια…
■Κατ’ αρχήν, συγχαρητήρια και… σιδεροκέφαλος!
«Σ’ ευχαριστώ πολύ. Θα το χρειαστώ (γελάει)…»
■Δεν είναι η πρώτη φορά που ασχολείσαι διοικητικά με τον Σύνδεσμο, σωστά;
«Σωστά… Ήμουν απ’ τα ιδρυτικά μέλη του, ενώ, παράλληλα, διετέλεσα για χρόνια αντιπρόεδρος, επί προεδρίας Σάββα Σιδερόπουλου…».
■Η απόφαση να εμπλακείς, μετά από χρόνια, ενεργά, πώς προέκυψε;
«Αφ’ ενός, ήταν η “πίεση” αρκετών συναδέλφων. Κι αφ’ ετέρου, η σκέψη, η βούληση η δική μου για προσφορά στο χώρο. Θεωρώ ότι αξίζει τον κόπο να ασχοληθείς για τα “συμφέροντα” του Έλληνα, Κερκυραίου προπονητή…».
■Φαντάζομαι πως έχεις ήδη στο μυαλό σου μια «ατζέντα» προτεραιοτήτων…
«Προφανώς. Αλλά αυτή τη στιγμή δεν μπορώ να σου πω λεπτομερώς “Νο1 προτεραιότητα αυτή, Νο 2 εκείνη κ.ο.κ.” Πρώτα, θα πρέπει να κάνουμε μια ανάλυση, όλο το ΔΣ, οι συνεργάτες –όπως ο πρώην πρόεδρος. Άλλωστε, σ’ αυτό το ΔΣ, η όποια απόφαση θα είναι συλλογική. Όχι του ενός, ατομική. Ο καθένας θα έχει συγκεκριμένες αρμοδιότητες. Λόγω των εορτών δεν είχαμε τη δυνατότητα να το πράξουμε. Θα γίνει, όμως, εντός των ημερών και κατόπιν θα τοποθετηθούμε δημοσίως κι επί παντός του επιστητού…».
■To θέμα, πάντως, των διπλωματούχων, δεν μπορεί παρά να είναι μέσα σ’ αυτά. Πώς το προσεγγίζεις εσύ;
«Είναι, πράγματι, ένα πολύ σοβαρό θέμα. Και σαφώς, μια απ’ τις προτεραιότητες του νέου ΔΣ. Αυτονόητα, τάσσομαι κι εγώ στη γραμμή της ύπαρξης διπλωματούχων προπονητών. Αλλά σου ξαναλέω. Πρώτα να μιλήσουμε, το ΔΣ, όλες οι πλευρές. Σεμνά και με ειλικρίνεια.»
■Επιμένω στο θέμα, γιατί έχει γίνει, ειδικά τελευταία, πολύ μεγάλη κουβέντα για όλο αυτό. Να το πω απλά, αν… το ρούχο κάνει τον παπά!
«Το δίπλωμα παίζει σημαντικότατο ρόλο. Σαφές αυτό. Όμως… Δυστυχώς ή ευτυχώς, δεν αρκεί μόνο αυτό. Το δίπλωμα είναι το “άλφα”. Αλλά, για να πας ως το “ωμέγα”, χρειάζονται κι άλλα πολλά…»
■Με άλλα λόγια, σε κάνει «κανονικό» μεν, αλλά δεν σε κάνει «καλό» ή «κακό»…
«Είναι πολύ σημαντικό αυτό που είπες. Και ο νοών νοείτο…»
■Πρόσφατα, προέκυψε μια δημόσια «διαμάχη» δύο μελών του Συνδέσμου (σ.σ. Σφακιανάκης- Καλούδης). Υπάρχει η πρόθεση κάποιας πρωτοβουλίας;
«Αυτά τα πράγματα δεν πρέπει να γίνονται. Το όποιο θέμα, πρέπει να λύνεται με διάλογο και συνεννόηση μέσα στη… φωλιά μας, “εντός των τειχών”. Και όχι μόνο αυτό, το συγκεκριμένο γεγονός. Και πολλά άλλα…».
■Θα κληθούν για αμοιβαίες εξηγήσεις;
«Είναι κι αυτό ένα ενδεχόμενο…»
■Στο οργανόγραμμα, υπάρχει και σειρά επαφών με τις υπόλοιπες ποδοσφαιρικές αρχές στη νησί; ΕΠΣΚ, διαιτητές…
«Ναι, είναι εξαιρετικά σημαντικό κομμάτι αυτό. Με την Ένωση δεν έχουμε να χωρίσουμε τίποτα. Θέλουμε να συνεργαστούμε, θέλουμε να ανταλλάξουμε απόψεις, να έρθουμε πιο κοντά. Και με την ΕΠΣΚ και με όλη, την ευρύτερη οικογένεια του κερκυραϊκού ποδοσφαίρου…»
■Άτυπα, απ’ το προηγούμενο ΔΣ, τέθηκε, εξ όσων γνωρίζουμε, η σκέψη «ξεκαθαρίσματος» των δημοσιογράφων (επαγγελματίες και μη), μέσω και των επίσημων δημοσιογραφικών Συνδέσμων- Ενώσεων. Και ο, από εκεί και πέρα, καθορισμός της στάσης των μελών του ΣΠΠΚ. Υπάρχει αυτό και στα «υπ’ όψιν» του νέου σχήματος;
«Αυτή τη στιγμή, δεν μπορώ να πω τίποτα. Πλην του ότι οι δημοσιογράφοι είναι κομμάτι της δουλειάς μας κι εμείς πρέπει να έχουμε άριστες σχέσεις μαζί τους. Αν, τώρα, διαπιστώσουμε κάποια στιγμή ότι κάποιος δημοσιογράφος ή ΜΜΕ δεν κινείται στο επίπεδο της καλοπροαίρετης κριτικής, εκεί θα το αναλύσουμε, θα το κουβεντιάσουμε και θα πάρουμε θέση. Γιατί, απ’ τη στιγμή που είσαι “επώνυμος”, την κριτική οφείλεις να τη δέχεσαι. Αλλά κριτική με… κριτική, διαφέρει!»
■Ως παρατηρητής, έβλεπες, το προηγούμενο διάστημα πράγματα σχετικά με τον τρόπο δράσης του Συνδέσμου, για τα οποία είχες ενστάσεις;
«Ενστάσεις θα υπάρχουν πάντα. Και οι επόμενοι θα έχουν για εμάς. Το σημαντικό είναι πως όλα τα παιδιά που ήταν στα προηγούμενα ΔΣ έχουν προσφέρει πάρα πολλά. Σέβομαι απεριόριστα την προσπάθεια που έκαναν και πιστεύω ότι, από εδώ και στο εξής, θα βάλουμε όλοι μαζί ένα λιθαράκι, για ν’ ανεβάσουμε το επίπεδο του άξιου Έλληνα, Κερκυραίου προπονητή. Ώστε, μέσω αυτού, να ευεργετηθεί ο νεαρός Κερκυραίος ερασιτέχνης ποδοσφαιριστής…».
■Αυτό αποτελεί, γενικά, τη… σημαία της «πολιτικής» σου;
«Το κύριο μέλημά μου…»
■Γνωρίζοντας τις αντικειμενικές δυσκολίες της εποχής και τη νοοτροπία του νησιού –θέμα που έχει θίξει πολλές φορές η δημόσια ρητορική σου- είσαι αισιόδοξος ότι τα όποια προβλήματα μπορούν πραγματικά να βρουν λύση;
«Κοίτα, Ηλία… “Αν δεν αλλάξουμε, θα βουλιάξουμε” είπε κάποιος, κάποτε. Πρέπει να αλλάξουμε. Σε όλα τα επίπεδα. Και οι προπονητές. Και κυρίως, να σεβόμαστε ο ένας τον άλλο…».
■Άρα, διακρίνεις έλλειμμα σεβασμού μεταξύ (των) προπονητών…
«Έχουμε κι εμείς τα μειονεκτήματά μας. Όπως, βέβαια, υπάρχουν σε όλους τους κλάδους και σ’ όλη την ελληνική κοινωνία. Αυτό θα προσπαθήσω, μαζί πάντα με το ΔΣ, να περάσω. Να ανέβει το επίπεδο…».
■Το Νο1 «κακό» του μέσου, Κερκυραίου προπονητή, ποιο εκτιμάς ότι είναι;
«Ότι βιάζεται πολύ! Πρέπει να κάνει την αυτοκριτική του. Να μάθουμε να έχουμε υπομονή και να δουλεύουμε, για να δημιουργήσουμε. Κι απ’ τη στιγμή που μιλάω για “δημιουργία”, πρέπει να είμαστε “κύριοι”. Και, φυσικά, μέσα σ’ όλο αυτό, πρώτα και κύρια βάζω τον εαυτό μου…»
■Έχεις βάλει κάποιο όριο, εντός του οποίου, αν δεις πως αυτά που έχεις στο μυαλό σου, δεν γίνουν, θα σταματήσεις;
«Από χαρακτήρα είμαι έτσι! Θα προσπαθήσω. Ώστε, μέσα από μια συνολική διαδικασία, να κερδίσει το άτομο. Ο Κερκυραίος προπονητής, ο Κερκυραίος παίκτης… Αυτό είχα ως σταθερή μου αξία απ’ όταν ξεκίνησα, φεύγοντας απ’ το… χωριό μου! Η βελτίωση η δική μου, ως προϋπόθεση για τη βελτίωση και του διπλανού μου. Να μη μας ενδιαφέρει το “εγώ” και η πάρτη μας…»
■Τα τελευταία χρόνια, υπάρχει ένα νέο «κύμα» προπονητών, που έρχεται στην επιφάνεια. Πιο νέα παιδιά…
«Και χαίρομαι ιδιαίτερα γι’ αυτό…».
■Με την εμπειρία σου, γενικά, αυτή τη φουρνιά πώς την κρίνεις; Από θέμα ικανοτήτων, νοοτροπίας, προοπτικής…
«Ορισμένοι, ξαναλέω, δεν πρέπει να βιάζονται, όσο βιάζονται. Η επιτυχία χτίζεται σκαλί- σκαλί. Και δίχως να πατάς επί… πτωμάτων. Ενδεχομένως να είναι και θέμα εμπειρίας. Παίζει παντού σημαντικό ρόλο. Από εκεί και πέρα, ικανότητες υπάρχουν. Διακρίνω πολλούς αξιόλογους και εξελίξιμους.»
■Σε επίπεδο επιμόρφωσης και με δεδομένο ότι κάθε χρόνο το ποδόσφαιρο εξελίσσεται ραγδαία, διακρίνεις «θέμα» στον Κερκυραίο τεχνικό;
«Σεμινάρια και Σχολές γίνονται συνέχεια, σε όλη την Ελλάδα. Το τελευταίο, της UEFAA, έγινε στην Κέρκυρα και είναι πολύ σημαντική η πίεση που υπάρχει (και απ’ την ΕΠΣΚ) να συμβαίνουν όλα αυτά στο νησί μας. Αλλά, από εκεί και πέρα, υπάρχουν και τα… επιπλέον, που ας ψάξουν οι νέοι προπονητές να πάνε! Οι εξελίξεις, όντως, τρέχουν. Κι, εάν δεν τις ακολουθήσεις…»
ΚΕΦΑΛΑΙΟ «ΚΑΡΟΥΣΑΔΕΣ»
«Μένω, αν δεν προκύψουν… αγκάθια!»
Ένα, φετινό, «ιδιαίτερο» project, με «όχημα» νέα παιδιά (κυρίως, με θητεία στους «μικρούς» της ΠΑΕ) και μία, εν συνόλω, εξαιρετική πορεία- παρουσία, που απέσπασε ουκ ολίγα σχόλια αποδοχής. Πολύ πιο πέρα απ’ τους «δύσκολους» μέσους όρους των τελευταίων χρόνων.
Επιτυχία; Ναι. Για το «μάτι» του «απ’ έξω». Για τον ίδιο, πάλι, τον Χονδρογιάννη, υπάρχει και «αλλά»: «Βρεθήκαμε σαφώς εντός των στόχων μας. Από την πρώτη στιγμή, είπαμε ότι θέλουμε να μείνουμε γρήγορα μακριά απ’ τα μπαράζ – όπου, δυστυχώς, βρισκόταν τα τελευταία χρόνια η Ολυμπιάδα. Πάντα, όμως, εκ φύσεως, ακολουθούσα ένα ρητό: “Εχθρός του καλού, είναι το καλύτερο”. Έτσι ήμουν, έτσι είμαι, έτσι θα παραμείνω.
Αν, λοιπόν, ήμαστε ακόμη πιο συγκεντρωμένοι σ’ αυτή την προσπάθεια που αρχίσαμε τον περασμένο Αύγουστο, η τελική βαθμολογική συγκομιδή –γι’ αυτήν, μόνο, μιλάω- θα ήταν ακόμη πιο καλή. Και γι’ αυτό, δεν το κρύβω, είμαι λίγο στενοχωρημένος. Και… μερικώς, μόνο, ικανοποιημένος! Γιατί ξέρω ότι υπήρχαν οι δυνατότητες γι’ ακόμη πιο ψηλά!
Από εκεί και πέρα, αγωνιστικά, όταν, μετά τα τέλη Νοέμβριο, μπήκαν άπαντες στο κλίμα, μαζευτήκαμε και γίναμε “ομάδα”, κάναμε, όντως, μια υπέροχη πορεία. Με καλή μπάλα, νίκες απέναντι σε πολύ σημαντικές και ιστορικές ομάδες, όπως ο Κρόνος ή ο Όλυμπος. Μπήκαμε πεντάδα, βγήκαμε πρώτη ομάδα στο Βορρά, χρησιμοποιήσαμε νέα παιδιά, “χτίσαμε” μια όμορφη οικογένεια, δημιουργήσαμε κάτι πολύ σημαντικό, τις βάσεις για την επόμενη ημέρα…»
■Αυτή η «επόμενη ημέρα», θα σε βρει, ξανά, Καρουσάδες; Ευθέως…
«Δεν σου κρύβω ότι υπήρξαν, φέτος, ορισμένες δυσλειτουργίες – στο εξωαγωνιστικό κομμάτι. Αλλά, επειδή σε βλέπω να… ετοιμάζεσαι, μη ρωτήσεις ποιες (γελάει)!»
■Δημοσιογραφικά, οφείλω να ρωτήσω…
«Τα εν οίκω, μη εν δήμω! Κουβεντιάστηκαν, πολλά λύθηκαν. Άλλωστε, πού μπορείς να βρεις το τέλειο;»
■Ναι, αλλά δεν απάντησες… Μένεις;
«Τον πρώτο λόγο τον έχουν αυτοί οι υπέροχοι άνθρωποι, με τους οποίους συνεργάστηκα. Υπάρχουν ορισμένες λεπτομέρειες, που πρέπει να καθίσουμε εγώ, ο πρόεδρος και το ΔΣ να τις αναλύσουμε. Να δούμε πού μπορούμε να κάνουμε βελτιώσεις, ορισμένες προσθήκες, αν θα συμφωνήσουμε στο πλάνο- όπως συμφωνήσαμε πέρσι τον Μάη. Και στην περίπτωση που δεν προκύψουν… αγκάθια και “διχογνωμίες”…
Υπάρχει, συμπερασματικά, ένα σαφώς θετικό κλίμα, αλλά εγώ, όπως προείπα, ζητάω πάντα το καλύτερο. Να βελτιώνομαι. Το θέμα, λοιπόν, είναι να συμφωνήσουμε σε ένα σχέδιο που θα “κοιτάζει” στο κάτι παραπάνω από φέτος. Να μη μείνουμε στα… σημερινά!»
ΚΕΡΚΥΡΑΙΟΣ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΣΤΗΣ
«Γι’ αυτό σου λέω… Απέτυχα!»
Αποτελεί τη λέξη – τοτέμ της σταθερής δημόσιας ρητορικής του: «Στήριξη!» Στον ερασιτέχνη Κερκυραίο ποδοσφαιριστή… Ok, αλλά «πώς»; Είναι η πρώτη φορά, που ο Γιάννης Χονδρογιάννης αναλύει τόσο διεξοδικά το «μοντέλο», που έχει κατά νου. Υπερασπίζεται, χρόνια τώρα, επιμένει, συνεχίζει να ελπίζει. «Έτσι εννοώ τη στήριξη… Όχι να τον κάνεις επαγγελματία στα χαρτιά και μετά να τον… αφήσεις στην τύχη του ή να τον πάρεις απ’ το τοπικό και να παίξει SuperLeague; Αυτό είναι τεράστιο λάθος…». Πρόοδος συζήτησης, άναμμα στο σπίρτο, ατάκες που, αν μη τι άλλο, θα συζητηθούν… Για ρουσφέτια… Παράγοντες- κουτσομπολιά… Για κουτσούς, στραβούς, αρρώστια, εγκλήματα, Λιστόν, χλευασμούς του κάποτε, προπονητές που κοιτάνε «να πάρουν τον αντίπαλο παίκτη για να σώσουν την κατηγορία», δραματικά, πολυεπίπεδα ελλείμματα επαγγελματισμού, κατάντιες που πληγώνουν και μια αυθεντική παραδοχή: «Γι’ αυτό σου λέω… Απέτυχα…». Λόγια- ποταμός…
● «Δείξαμε ότι υπάρχει η πρώτη ύλη, αλλά μείναμε εκεί. Δεν πιέσαμε… Εκεί, απέτυχα…»
● «Στην ΠΑΕ, δημιουργήσαμε. Ώσπου μια κουβέντα, που, ίσως έκανα κι εγώ λάθος…»
● «Ο προπονητής πρέπει να ενδιαφέρεται για το σύνολο κι όχι να παίρνει παίκτες αντιπάλου για να μείνει κατηγορία…»
● «Τι είμαστε; Κουτσοί; Στραβοί; Τι μείον έχουμε απ’ την υπόλοιπη Ελλάδα; Άντε, το… Λιστόν!»
● «Η επαγγελματική νοοτροπία δεν έχει περάσει πουθενά. Ακόμη και οι παράγοντες, είναι… κουτσομπολιά!»
C.S.: Στην αξιοποίηση του Κερκυραίου ποδοσφαιριστή, αναφέρεσαι σταθερά. Υπάρχει, λοιπόν, ένα δεδομένο: απ’ όσους έφυγαν τα τελευταία χρόνια, για Γ’ ή Β’, το 80% επέστρεψε. Άρα, λένε κάποιοι, μήπως αυτό είναι μια απόδειξη πως… δεν είμαστε για πολλά;
Γ.Χ..: «Ο τρόπος και η ουσία της ερώτησης, είναι ό,τι σημαντικότερο για έναν άνθρωπο του επιπέδου του δικού σου… Κι εγώ, κάποτε, γύρισα. Δυστυχώς ή ευτυχώς, εδώ είναι παράδεισος! Δυστυχώς ή ευτυχώς, απ’ αυτό το πανέμορφο νησί δεν θέλει εύκολα να φύγει κάποιος. Γιατί, λοιπόν, να μην ανδρωθεί και μεγαλουργήσει στον τόπο του ο Κερκυραίος και να φύγει, να πάει μακριά; Δεν καταλαβαίνω τη νοοτροπία παραγόντων, να μην αξιοποιούν τα “θέλω” ενός ερασιτέχνη, δικού τους παιδιού και να εξυπηρετούν τα “θέλω” του κάθε μάνατζερ…»
C.S.: Είναι προφανές ότι «φωτογραφίζεις» τη «μεγάλη» ομάδα του νησιού…
Γ.Χ.: «Εγώ μεγάλωσα, γαλουχήθηκα και ανδρώθηκα σ’ αυτή την ομάδα. Κι από εκεί πέρασε και το “αφεντικό” της. Γιατί, λοιπόν, να μη δημιουργήσεις, να μη βάλεις στο ψηλό ράφι το δικό σου προϊόν; Και να μπορεί να το κάνει η Βέροια, η Λάρισα, ο Εργοτέλης, ο Παναθηναϊκός, ο Ολυμπιακός… Εγώ εκεί απέτυχα! Όχι με δική μου ευθύνη. Με ευθύνη άλλων – αυτά τα χρόνια (σ.σ. τεχνικός στην ομάδα Νέων της ΠΑΕ). Στείλαμε τρία παιδιά στην Προεθνική! Κάναμε 7 επαγγελματίες. Γιατί αυτά τα 7 παιδιά να μην μπει στο μυαλό τους ότι πρέπει να δουλέψουν, να προσπαθήσουν παραπάνω κι εσύ να τα στηρίξεις;»
C.S.: Μιλώντας για (μη) «στήριξη», πώς ακριβώς το έχεις στο μυαλό σου; Γιατί, θα σου πει ο άλλος, «στηρίζω! Έχω κάνω Κερκυραίους επαγγελματίες, έχουν πάρει ματς σε SuperLeagueκαι FootballLeague»…
Γ.Χ.: «Μα, δεν είναι αυτό το θέμα! Ή, τουλάχιστον, είναι μόνο ένα κομμάτι. Αυτό δεν έχουν καταλάβει πολλοί, σ’ αυτά που λέω. Εννοώ να παρακολουθείς πραγματικά τον νεαρό σου παίκτη, που σου δείχνει ότι μπορεί. Να είσαι δίπλα του. Να τον «ψήσεις» ότι πάει να γίνει επαγγελματίας. Κι εκεί να πιεστεί, να προσεχτεί. Το να τον παίρνεις από τους Νέους, να τον κάνεις επαγγελματία και μετά, να τον αφήνεις στην… τύχη του, ενώ το παιδί καλείται, πλέον, να αντεπεξέλθει σε πολύ πιο δύσκολες συνθήκες, κι επειδή, λογικά, δεν είναι έτοιμο, να το αφήνεις… Εκεί είναι το πρόβλημα. Οι συνθήκες, πάλι… Να του προσφέρεις τις σωστές υποδομές, συνθήκες εργασίας, προπόνηση. Δηλαδή, επιπλέον όρεξη, κίνητρο. Για να σταθεί μια ομάδα σε επαγγελματικό επίπεδο και σε βάθος χρόνου, δεν επιτρέπεται να μην έχει το αθλητικό της κέντρο…»
C.S.: Εννοείς, δηλαδή, ότι η ομάδα πρέπει να είναι, ας μου επιτραπεί, «κολλημένη» στον παίκτη…
Γ.Χ.: «Μα, έτσι γίνεται, φίλε Ηλία… Όταν θέλεις πραγματικά να δημιουργήσεις μια βιομηχανία, τι κάνεις; Βάζεις στο εργοστάσιό σου μια πολλά υποσχόμενη μηχανή και φθάνει; Δεν πρέπει να τη φροντίζεις σταθερά, για να πάρεις το maximum; Πώς αλλιώς θα στο δώσει; Άρα, όταν παίρνεις έναν ερασιτέχνη πώς τον κάνεις επαγγελματία; Στα χαρτιά και… τέλος; Πρέπει να «ψηθεί» ο νεαρός Κερκυραίος ποδοσφαιριστής. Να τον “ψήσεις” εσύ, που είναι προϊόν σου… Δεν μπορεί, ξαφνικά, να μου λέει, προ ετών, ο Μπατίστα για παίκτη μας “πρόσεξέ τον σαν τα μάτια σου” (τότε που κερδίσαμε την ΑΕΚ στην Αθήνα) και συ αυτό το παιδί να μην το προσέχεις… Δεν θα πω ονόματα, δεν πρέπει να πω: όταν πήγαμε, με την Κ20, κάπου να παίξουμε κι εμείς, αυτή την ομάδα την κερδίσαμε εκτός έδρας, 2-1, ξέρεις ποιος έπαιζε, αντίπαλός μας, σε συγκεκριμένη θέση και πού είναι, πού παίζει σήμερα; Άρα, η ουσία είναι στο πώς διαχειρίστηκαν αυτό το παιδί στο ενδιάμεσο. Πόσο το στήριξαν, απ’ τη στιγμή που είδαν ότι, μετά από 2-3-4 χρόνια, μπορεί, όπως κι αποδείχτηκε, να πάει ψηλά…»….»
C.S.: Να κάνω λίγο το «συνήγορο του διαβόλου», για την οικονομία της συζήτησης… Θα σου πει ο άλλος εντάξει, εδώ ο τάδε αδικήθηκε. Βγήκε έξω και πού είναι; Στην ερασιτεχνική Γ’ Εθνική…
Γ.Χ.: «Μα, υπάρχουν κι αυτές οι βαθμίδες. Δεν είπα ότι όλοι μπορούν να φθάσουν ως τη SuperLeague! Nα πάει, όμως, μέχρι τη μέση. Τη Β’, τη Γ’… Αν έμενε εδώ, ως πού θα πήγαινε; Κάποτε, που ήμουν στον Κρόνο, με όλη εκείνη τη φουρνιά, το κουβέντιαζα με το τότε αφεντικό του ΑΟ Κέρκυρα, τον Σπύρο Καλογιάννη, πόσο σημαντικό ήταν να γίνει ο Κρόνος ένας ενδιάμεσος “σταθμός”, ως σκαλοπάτι, ως επόμενη κίνηση για το αξιόλογο κερκυραϊκό στοιχείο. Ε, κάποιοι με χλευάσανε – και δε μιλάω για τον Καλογιάννη…»
C.S.: Η περιβόητη ανάγκη ύπαρξης μιας επιπλέον κερκυραϊκής ομάδας στη Γ’, δεδομένης της τεράστιας απόστασης μεταξύSuperLeagueκαι τοπικού…
Γ.Χ.: «Βέβαια! Έπρεπε να υπάρχει μια ομάδα, όχι τώρα, εδώ και χρόνια. Κι επ’ ευκαιρία, να ευχηθώ στον Πρωταθλητή μας, τον Αστέρα Πετριτή κάθε επιτυχία στα μπαράζ και μακάρι να τα καταφέρει. Κι αυτή την ομάδα (για να επανέλθω) να την αγκαλιάσει και να επενδύσει πάνω της όλο το τοπικό ποδόσφαιρο, με πρώτη την ΠΑΕ. Για το δικό τους καλό είναι. Το μοντέλο αυτό το ακολουθούν ένα σωρό ομάδες στην υπόλοιπη Ελλάδα. Εμείς, γιατί όχι; Ξαναλέω: είναι λάθος, τεράστιο σφάλμα να παίρνεις το παιδί από το τοπικό και να το βάζεις SuperLeague! Δεν γίνεται, δεν μπορεί… Τώρα, αν θες να κάνεις κάνα ρουσφέτι, κάντο. Υπάρχουν κι αυτά. Εδώ, όμως, μιλάμε για μια γενική στρατηγική δημιουργίας. Γι’ αυτόν τον προγραμματισμό μιλάω τόσα χρόνια. Γι’ αυτά τα πράγματα… Ποια στήριξη, στα λόγια; Έχουμε κάνει αναλύσεις επί αναλύσεων…»
C.S.: Όταν λες «έχουμε», αναφέρεσαι σε συζητήσεις, επί ομάδας Νέων (της ΠΑΕ), με τους ιθύνοντες της ομάδας;
Γ.Χ.: «Βεβαίως… Τα είχα πει πολλές φορές με τον φίλο μου, τον Γιώργο τον Λιμπάντση. Τα δέχτηκε, ξεκινήσαμε, προσπαθήσαμε, δημιουργήσαμε… Ώσπου μια κουβέντα, που, ενδεχομένως να έκανα κι εγώ λάθος… Τέλος πάντων, άσ’ το…».
C.S.: Μιλάς για το «διαζύγιο» του ’14… Δεν έχεις αναφερθεί ποτέ δημόσια σ’ αυτό…
Γ.Χ.: «Όχι και ούτε πρόκειται… Ας μην επανερχόμαστε –και θα σε παρακαλέσω θερμά γι’ αυτό. Αυτό που θα ήθελα να πω είναι τούτο: ο Ερασιτέχνης ΑΟ Κέρκυρα, επί Γιάννη Πουλημένου, ξεκίνησε με την προσπάθεια πολλών και με τη φροντίδα της ΠΑΕ και δημιούργησε κάτι πολύ σημαντικό. Δεν είναι λίγο να κερδίζεις τον Ολυμπιακό, την ΑΕΚ, τον Αστέρα Τρίπολης, ομάδες που έχουν επενδύσει τεράστια ποσά στον ερασιτέχνη τους. Γιατί, όμως, ενώ δείξαμε ότι υπάρχει η “πρώτη ύλη”, μείναμε εκεί; Εκεί είναι η διαφωνία μου η τεράστια. Στο μετά, στο επόμενο βήμα. Σ’ αυτό σου είπα και πριν ότι απέτυχα. Γιατί δεν κατάφερα να πείσω τον φίλο μου τον Γιώργο Λιμπάντση να ρίξει το βάρος του και σ’ αυτό το κομμάτι. Για το γιο σου, τον γιο του γείτονά μου, το γιο του εχθρού μου, τον Κερκυραίο ερασιτέχνη ποδοσφαιριστή. Δεν πιέσαμε όσο έπρεπε. Μπορεί να φταίω εγώ…».
C.S.: Επειδή η αφορμή της συνέντευξης ήταν το νέο σου πόστο, ως επικεφαλής του ΣΠΠΚ, να σε ρωτήσω κι αυτό: ο Κερκυραίος προπονητής δεν έχει ευθύνη σ’ αυτή την, ας την πω, στασιμότητα στην εξέλιξη του εγχώριου ταλέντου;
Γ.Χ.: «Ο Κερκυραίος προπονητής θα πρέπει να ενδιαφερθεί για το σύνολο και όχι για το άτομο – μεταξύ αυτού εννοώ και το άτομό του. Και να μην τον ενδιαφέρει, όταν βρεθεί στη δύσκολη στιγμή, να παίρνει ποδοσφαιριστές αντιπάλου ομάδας, για να κερδίσει ένα παιχνίδι για να μείνει κατηγορία! Να μην τον ενδιαφέρει, δηλαδή, όλο το προηγούμενο διάστημα, αλλά μόνο η συγκεκριμένη στιγμή, το πρόσκαιρο…»
C.S.: Ώπα, ώπα… Τι εννοείς «να παίρνει ποδοσφαιριστές αντιπάλου ομάδας για να μείνει»; Είχαμε και θρίλερ παραμονής πρόσφατα…
Γ.Χ.: «Έλα, προχωράμε… Αυτό που θέλω να δείξω – αυτό είναι το σημαντικό- είναι πως… αυτά είναι τα εγκλήματα που κάνουμε στο νησί και δεν μπορούμε να δούμε ένα παιδί να προοδεύει. Κι αυτά τα εγκλήματα που θα προσπαθήσω να διορθώσω. Τι μείον έχουμε, δηλαδή, εμείς απ’ την υπόλοιπη Ελλάδα; Δεν το κατάλαβα… Άντε, το… Λιστόν! Που πρέπει εμείς να πείσουμε τον ποδοσφαιριστή ότι, εκτός απ’ το Λιστόν, υπάρχει και η πιεστική προπόνηση το απόγευμα. Το ωράριο. Το πότε θα φάει το πρωινό του. Το ότι πρέπει να φοράει επικαλαμίδες ή όταν λέμε “πρέπει να έχεις μαζί σου σιδερόταπες”, οφείλει να τις έχει. Το πώς θα “διαβάσει” για να βγάλεις μια άσκηση στο γήπεδο ή να μπεις στην τακτική. Και δυστυχώς, δεν προσπαθούμε πολλοί Κερκυραίοι προπονητές…»
C.S.: Έως τώρα, κάναμε μια καταγραφή: ότι όλα αυτά που λες, είτε με ευθύνη των ομάδων, είτε των προπονητών, δεν έχουν γίνει. Ζητώ φινάλε με μια εξήγηση: γιατί δεν έχουν γίνει;
Γ.Χ.: «Γιατί αυτή η νοοτροπία, του επαγγελματισμού, δεν έχει περάσει πουθενά στο νησί. Ακόμη και οι παράγοντες, είναι… κουτσομπολιά! Συγγνώμη, έχουμε δημιουργήσει επαγγελματία παράγοντα στην Κέρκυρα, τόσα χρόνια στην Α’ και τη Β’ Εθνική; Σε ρωτώ…Να μπορεί να πάει στα “σαλόνια” και να χτυπά το χέρι του στο τραπέζι! Γιατί; Τι είμαστε; Κουτσοί; Στραβοί; Περιμένουμε τον τάδε μάνατζερ να έρθει από πάνω, τον τάδε τεχνικό διευθυντή να έρθει απ’ την Αθήνα κι “έβγαλα αρρώστια”, εγώ προσωπικά –κι ας με διαψεύσουν- να επιβάλω τον Χρήστο το Βάσαλο στο προπονητικό τιμ της Κέρκυρας! Ένα αξιόλογο παιδί, που έχει προσφέρει, επιμορφώνεται και, όπως λένε όλοι, κινείται σε υψηλό επίπεδο. Στην Κέρκυρα μας λείπει ο επαγγελματισμός, πάει και τελείωσε. Και άσ’ το ποδοσφαιρικό, παντού. Στο κομμάτι το πολιτικό, το δημοσιογραφικό –το γνωρίζεις. Κι αυτή η κατάντια με πληγώνει…»