Εικόνες απ’ το απίθανο γλέντι που ακολούθησε τη μαγική άνοδο, απ’ το γήπεδο της ΕΠΣΚ, έως βράδυ, στην… παραλία του χωριού!
Aυτό, ακριβώς, που έλεγε το σύνθημα: «Είμαστε τρελοί, Αστέρας Πετριτή…». Ναι, ρε… Είστε! Ένα μικρό, τρελό χωριό, που στο τελευταίο σφύριγμα του Τίκα, την άφησε να ξεχειλίσει πλέρια -άχτι, απωθημένο και υπερβατική, ιστορική δικαίωση.
Ήταν λίγοι οι… επτά ουρανοί της λαϊκής σοφίας για να «ζωγραφίσουν» επαρκώς αυτό που ακολούθησε το λεβέντικο «κλείδωμα» της επικής ανόδου. Σφιγμένες γροθιές, φωνή στο τέρμα, άναμμα στα καπνογόνα, αγκαλιές αντρίκειες, τίμιο «άδειασμα» για τους τόνους έντασης του πριν, σημαίες και λάβαρα στα ουράνια, οι φλέβες, κόκκινες, πεταμένες στο λαιμό… Και ο κόσμος… Αυτός ο κόσμος… Το ομαδικό «όλε» λειτούργησε ως extra καύσιμο. Και αποθέωση στο τέρμα… Γκάζι, τίγκα, όσο πάει…
Κάποιοι μπήκαν μέσα. Άλλοι σκαρφάλωσαν στα κάγκελα… Και μετά, στ’ αποδυτήρια… Μπουγέλα… Συνθήματα, ξανά. Λίγο, για ζέσταμα, «τσαφ- τσουφ». Το προφητικό του φέτος, για μια πορεία που αποδείχτηκε πως ήταν, όντως: τραίνο! Και μετά, τα υπόλοιπα.
Με, όλα σε δυο λέξεις, τούτο ‘δω: «Εκεί, εκεί, στη Γ’ Εθνική…» Φεύγοντας απ’ το Κανόνι, η συνέχεια. Φθάνοντας οι παίκτες στο χωριό, «μπλόκο». Κόσμος, άνδρες, γυναίκες, παιδιά, υποδοχή και αποθέωση…
Και μετά, στο «Μύθο». Κάτω, στην παραλία του χωριού. Δίπλα στη θάλασσα. Το στοιχείο τους, λιμάνι…
Ήταν το ομαδικό δείπνο της ανόδου. Παίκτες, διοίκηση, συνεργάτες, φίλοι της ομάδας… Δυο ποτηράκια παραπάνω, κέφι στο ζενίθ και απόλυτη απογείωση, όταν κάποιοι, του Αστέρα οι «πιστοί», άγγιξαν την άμμο κραδαίνοντας τα καπνογόνα της ανόδου. Και στο σκοτάδι (περασμένη, πια, η ώρα), φως…
Κι άλλο φως… Περισσότερο φως… Γι’ αυτό το απίθανο, το συγκλονιστικό «θαύμα θαυμάτων» της μοναδικής παρέας ενός όμορφου μικρού, της Κέρκυρας, χωριού… Μια παρέας που το έλεγαν (και το ‘καμαν): θα γράψει ιστορία… Κι έγραψε…