Από τα δάκρυα απογοήτευσης για την τέταρτη θέση του Λονδίνου, στα δάκρυα χαράς για το ασημένιο μετάλλιο στο Ρίο.● Οι συγκλονιστικές δηλώσεις του, μετά το τέλος του αγώνα.
Εμφανώς συγκινημένος μετά την τελευταία κούρσα και τη μεγαλύτερη διάκριση της τεράστιας καριέρας του, ο Σπύρος Γιαννιώτης δεν έδειξε καθόλου στενοχωρημένος από την απώλεια του χρυσού μεταλλίου στο φώτο φίνις. Σε μία επίδειξη «ευ αγωνίζεσθαι», μάλιστα, παραδέχθηκε ότι η νίκη του Φέρι Βέερτμαν ήταν δίκαιη, εξηγώντας ότι έχασε το χρυσό στην τελευταία χεριά.
«Στα τελευταία μέτρα είπα στον εαυτό μου “Σπύρο, δώσε τα πάντα που έχεις,αυτό δεν μπορείς να φανταστείς, παραπάνω και από την τελευταία ικμάδα δυνάμεων. Όλα για όλα, είναι η τελευταία σου ευκαιρία””. Είχα κλείσει τα μάτια απ’ τον πόνο. Φαντάστηκα τον εαυτό μου Ολυμπιονίκη, μόνο στα τελευταία 100 μέτρα. Δε μου βρήκε η τελευταία χεριά, αλλά δεν περίμενα καλύτερο φινάλε στην καριέρα μου…»
Μ’ αυτά τα συγκλονιστικά λόγια υποδέχτηκε ο μεγάλος Σπύρος Γιαννιώτης το πανάκριβο αργυρό μετάλλιο στο Ρίο. Οι πρώτες του, αυτές, δηλώσεις, έγιναν στην κάμερα της ΕΡΤ, με τον Κερκυραίο υπεραθλητή, αναλυτικά, να τονίζει:
«Ηταν πολύ δύσκολα τα τελευταία χρόνια, αλλά οι κόποι μου δικαιώθηκαν 110%. Τόσα χρόνια έχω κουραστεί πάρα πολύ. Ημουν σε καλή κατάσταση, αλλά δεν μπορούσα να φανταστώ τον εαυτό μου στο βάθρο, το ονειρεύτηκα μόνο στα τελευταία 100μ. Στα τελευταία μέτρα είχα θολώσει, προσπάθησα για το καλύτερο και νομίζω ότι ήταν το καλύτερο. Δεν μπορούσα να έχω καλύτερο φινάλε, έστω κι αν δεν “βγήκε” η χεριά, ήταν το απωθημένο μου», συνέχισε, εξηγώντας για το συγκλονιστικό φινάλε της κούρσας ότι «.. επειδή δεν ήμουν στην αναπνοή του Ολλανδού, είχα κλείσει τα μάτια από τον πόνο, κολυμπούσα μηχανικά, δεν μου βγήκε η τελευταία χεριά. Κέρδισε δίκαια ο Ολλανδός, δεν μου βγήκε η χεριά και δεν έπρεπε να μας δώσουν από ένα χρυσό (σ.σ. του τέθηκε η σχετική ερώτηση. Για μένα η δεύτερη θέση είναι σαν πρώτη…».
Ο Σπύρος Γιαννιώτης χρειάστηκε να περιμένει 16 χρόνια και να συμμετάσχει πέντε φορές σε Ολυμπιακούς Αγώνες, αριθμός αδιανόητος για κολυμβητή, ώστε να φτάσει στη μεγάλη διάκριση.
«Ξεκινώντας από το 2000 στο Σίδνεϊ και βλέποντας τη μαγεία των Ολυμπιακών Αγώνων, το όνειρό μου ήταν αυτό. Μετά από πέντε Ολυμπιακούς Αγώνες τα κατάφερα και δεν μπορώ να περιγράψω τα συναισθήματά μου. Μετά τη νίκη μου το 2013 στο Παγκόσμιο της Βαρκελώνης, είπα στον εαυτό μου ότι θα κυνηγήσω το Ρίο. Οταν προκρίθηκα πέρυσι (σ.σ. με την τρίτη θέση στο Παγκόσμιο του Καζάν) και ήξερα ότι θα κολυμπήσω στη θάλασσα, όπου είμαι καλύτερος, αυτό ήταν το σπρώξιμο για να κυνηγήσω κάτι πολύ όμορφο. Είχαμε πει με το Νίκο (σ.σ. Γέμελο, τον προπονητή του) να μη φτάσουμε στα τελευταία 100μ. μαζί με όλους, κι όμως κατάφερα να ξεφύγω. Αυτό που ήρθα να κάνω, το έκανα», κατέληξε ο ασημένιος Ολυμπιονίκης, ο οποίος αφιέρωσε πολύ συγκινημένος την επιτυχία του στον προπονητή του, την οικογένειά του και ιδιαίτερα τη γυναίκα του, αλλά και φίλους και γνωστούς που του έδωσαν κουράγιο να φτάσει ως εδώ.
Ενώ για τα δάκρυά του, μετά το τέλος της κούρσας, είπε: “Αυτά είναι δάκρυα χαράς…”