Το αντάμωμα – έκπληξη του Γιώργου Γαρδικιώτη με την αποστολή του Αστέρα στην Ηγουμενίτσα, η επιθυμία του να πάει Άρτα, το «εκ βαθέων» των δύσκολων ωρών κι ένα μεγάλο «ευχαριστώ».
Το θέμα δημοσιεύτηκε στην έντυπη Corfusportsπου κυκλοφορεί στα περίπτερα της Κέρκυρας.
Το χρονικό, γνωστό. Τετάρτη, Καστελλάνοι, φιλικό με τη Βολίδα. Ένα μαρκάρισμα (απ’ τον Γ. Πάγκαλη), πόνος, νοσοκομείο, διάγνωση για κάταγμα χαμηλά στην κνήμη (προς αστράγαλο) του αριστερού ποδιού και Πέμπτη, Γιάννενα, χειρουργείο, βίδα, λάμα, γυψονάρθηκας. Πρώτη ασφαλής διάγνωση, σε 6-8 εβδομάδες, δεδομένη, όμως, η απουσία 3-4 μηνών.
Ο (άλλος ένας) «κακός Σεπτέμβρης» του Γιώργου Γαρδικιώτη. Το σοκ των ημερών. Με αναλγητικό κουράγιων τα, εξ αρχής, «τόνους» μηνύματα στήριξης (Αστέρας, Βολίδα, Ολυμπιάδα, σύμπας ο ποδοσφαιρικός μας κόσμος…) και μια υπόσχεση, των συμπαικτών του: «Πλέον, κάθε “μάχη”, για τον Γιώργο…» Του το επανέλαβαν, λίγες ώρες πριν από το ματς με την ΑΕ Καραϊσκάκη. Από κοντά!
Κι αν έχετε απορίες για το «πώς», η έντυπη Corfusports, που κυκλοφορεί από την Τρίτη (27/9) και κάθε Τρίτη, στα περίπτερα του νησιού, σε άλλο ένα αποκλειστικό (η πρώτη «εμφάνιση» του «Geo» μετά τα όσα προηγήθηκαν), δίνει λεπτομέρειες…
▌ΗΓΟΥΜΕΝΙΤΣΑ, ΜΕΤΑ ΤΟ ΕΞΙΤΗΡΙΟ (ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΩΙ)…
Συνέβη κάπως έτσι… Κυριακή πρωί, ο «Geo» πήρε εξιτήριο απ’ το νοσοκομείο (αν κι αρχικά, αναμενόταν για εντός της εβδομάδας – εξ ου και πολλοί απ’ τον Αστέρα είχαν εκφράσει τη διάθεση να τον επισκεφτούν εκεί). Το αποτέλεσμα; Επιστρέφοντας νησί, στο δρόμο για το λιμάνι της Ηγουμενίτσας, να πετύχει την αποστολή (καθ’ οδόν, απ’ την πλευρά της, για την Άρτα) εκεί, που είχε σταματήσει για φαγητό!
▌«ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΠΑΩ ΑΡΤΑ, ΔΕΝ ΜΕ ΑΦΗΣΑΝ…»
Τις σκηνές που ακολούθησαν, τις αντιλαμβάνεσθε. Χαρά και συγκίνηση, σε mix. «Θες να σου εκμυστηρευτώ κάτι;» δηλώνει αποκλειστικά στην Corfusports.com. «Το πρωί που πήρα εξιτήριο, ήθελα να πάω στην Άρτα, να δω το ματς και τα παιδιά! Αλλά δεν συμφώνησαν. Ούτε οι δικοί μου, ούτε η ομάδα. Κι επέστρεψα νησί…».
Το ξανασκέφτηκε συναντώντας τα παιδιά, Ηγουμενίτσα. «Άκουγα, δεξιά κι αριστερά, “έλα ρε, σήκω να πάμε να παίξουμε!” Ή “έλα μαζί μας, θα είναι σαν να παίζεις κι εσύ”. Kι άλλα τέτοια. Λες να μην ήθελα; Η απόφαση, όμως, ήταν ειλημμένη. Είναι, όμως, στιγμές ανεκτίμητης αξίας. Και τους ευχαριστώ όλους, μέσα απ’ την καρδιά μου…».
▌«ΚΛΗΣΕΙΣ ΤΗΝ… ΩΡΑ ΤΟΥ ΧΕΙΡΟΥΡΓΕΙΟΥ!»
Στη ρητορική του «Geo», σε τούτη την αποκλειστική κουβέντα του με την Corfusports (πρώτη μετά τον τραυματισμό του), το «ευχαριστώ» επέστρεφε συχνά. Για όσα είδε, ένιωσε, εξέλαβε από την πρώτη ώρα του κακού: «Το πόσο ομάδα είμαστε, φάνηκε απ’ τη στιγμή που εγώ σφάδαζα απ’ τους πόνους. Απ’ το πώς αντέδρασε το κάθε παιδί, μέχρι το πόσο γρήγορα ήρθαν στο νοσοκομείο, μετά το τέλος του φιλικού…»
Και μετά, τις δύσκολες τις ώρες του νοσοκομείου: «Είχαμε καθημερινή επικοινωνία, με όλους. Τη διοίκηση, το προπονητικό τιμ, τους συμπαίκτες μου. Και τηλεφωνικά και μέσω socialmedia. Δεν μπορείς να καταλάβεις πόσες κλήσεις υπάρχουν στο κινητό μου την ώρα του χειρουργείου! Ήθελαν να δουν πώς πήγε, πώς είμαι. Και η ατάκα, σταθερή: “Aπό εδώ και πέρα, παίζουμε για σένα”…».
▌«ON LINE ΣΤΑ… ΑΠΟΔΥΤΗΡΙΑ!»
Στιγμές- φαρμάκι, χειρουργείο. Η αβάσταχτη μυρωδιά απ’ το ιώδιο και ο ανατριχιαστικός «συρμός» απ’ το λεπίδι. Μεσάνυχτα προς Παρασκευή, ακόμη μέσα: «Υπήρχε πολύ άγχος. Γιατί η εγχείριση κράτησε παραπάνω απ’ όσο υπολογίζαμε, μιας και το πρόβλημα αποδείχτηκε πιο σοβαρό απ’ ότι μας είχαν πει πρώτα, στην Κέρκυρα…».
Βγήκε, ξεκουράστηκε, ηρέμησε κι απόγευμα Παρασκευής, μια έκπληξη σε… σύνδεση online: «Μια απ’ τις πιο όμορφες στιγμές αυτές τις δύσκολες ημέρες, ήταν στην πρώτη προπόνηση της ομάδας μετά το χειρουργείο. Όταν με πρωτοβουλία του κόουτς, συνδεθήκαμε oncamera, μέσω κινητών, εγώ στο κρεβάτι και η ομάδα, όλοι, στα αποδυτήρια. Νομίζω ότι ψυχολογικά έκανε καλό σε όλους μας. Και σ’ εμένα και στα παιδιά…».
▌«ΗΘΕΛΑ ΤΟΝ ΠΕΡΗ…»
Τα παιδιά… Ένα, σε specialαναφορά: «Αυτές τις 4 ημέρες στα Γιάννενα, πέρα, φυσικά, απ’ τους δικούς μου, θα ήθελα –και το ήθελε κι αυτός- να είναι μαζί μου και ο Πέρης (σ.σ. Σκεύης). Δεν είναι μόνο ότι βρισκόμαστε φέτος στην ίδια ομάδα. Είμαστε χρόνια φίλοι, απ’ το Μαντούκι. Έχουμε μεγαλώσει στην ίδια γειτονιά. Όλες αυτές τις μέρες, ήταν αυτός που είχε αναλάβει να ενημερώνει τους πάντες. Φίλους, γνωστούς, την ομάδα…»
Ο Γαρδικιώτης, απέναντι στο άβολο ερώτημα «πώς νιώθεις;», δεν έκανε προσπάθεια να το κρύψει: «Η αλήθεια είναι ότι πονάω πολύ. Σιγά- σιγά, όμως, θα γίνεται πιο εύκολο…». Ίσαμε το τελικό του focus. Την άκρη του δρόμου, με το φως: «Θα περάσει κι αυτό. Κι ελπίζω, να τελειώνουμε εδώ με τ’ άσχημα. Να ήταν, απλά, το τελευταίο…». Δι’ ευχών…
