Έξαλλοι, σαν νίκη, πανηγυρισμοί στην ΑΕΛ, με «όλε» και… σόου αποδυτηρίων! ● Φοβερή ατμόσφαιρα στις εξέδρες.
*
Hνίκη- λουκέτο τίτλου δεν ήρθε. Ωστόσο, η ισοφάριση του 94’, που κράτησε την ΑΕΛ στην κορυφή της Α1 (το κερασάκι του απόλυτα δραματικού ντέρμπι- φωτιά του Νότου), δεν πανηγυρίστηκε απλά, αλλά… «έσπασε» τα αποδυτήρια των γηπεδούχων!
Της… κακομοίρας έγινε, λοιπόν, μόλις… έκλεισαν οι πόρτες! Συνέχεια σ’ ένα πανηγυρικό «μανιφέστο» που στήθηκε εντός του αγωνιστικού χώρου με το τελευταίο σφύριγμα του Πουλημά! Παίκτες, τεχνικό επιτελείο, συνεργάτες συν αρκετοί φίλαθλοι (που κατάφεραν και μπήκαν στον αγωνιστικό χώρο), ένα «κουβάρι», με… φόντο την εξέδρα των «πιστών» της ΑΕΛ, που, την ίδια ώρα, έβγαζε από μέσα της, με καπνογόνα και με κλάξον, όλη την «εκκωφαντική» πίεση του μεγάλου 90λέπτου!
Κεντρικό πρόσωπο, φυσικά, σ’ όλο αυτό, ο σκόρερ, Βασιλάκης. Ο λυτρωτής. Και μετά, τα «όλε», μπροστά απ’ τους φιλάθλους. Σαν να νίκησαν. Γιατί, έτσι που πήγε η ιστορία, ήταν όντως… σαν να νίκησαν! Από εκεί που όλα έμοιαζαν να… πάνε, στο μεγαλύτερο βήμα για τον τίτλο- άνοδο. Και μετά, τα αποδυτήρια…
Σκέτη γιορτή! «Τρελός» χορός, με… σάρτα και νερο-μπούγελα, μαζικό, ογκώδες «άδειασμα» για το άγχος όχι μόνο του «τελικού», αλλά κι όλων των τελευταίων ημερών. Και ο ήχος του… έξω λαρύγγι «ΑΕΛ οέ, ΑΕΛ οέο, Λευκιμμάρα μου, σε αγαπώ», στη διαπασών! Ξέσπασμα…
Την ίδια ώρα, στο στρατόπεδο του Κρόνου, το απόλυτο μούδιασμα. Δεν ήταν απλά η ήττα. Ήταν η σοκαριστική (τω τρόπω) ήττα. Λογικό. Κρατούσαν στα χέρια τους το απόλυτο βήμα τίτλου- ανόδου (1-0 με παίκτη παραπάνω) και το έχασαν στα… έσχατα του extraχρόνου! Ούτε στον εχθρό σου…
Με τη λήξη, ήταν προφανές ότι οι παίκτες του Βασίλη Ξάνθη, με το… ζόρι περπατούσαν στο χορτάρι. Η κίνηση, ωστόσο, ορισμένων (με πιο εμφατική την περίπτωση του εμβληματικού, Βασίλη Πετρόγιαννη), μέσα στο… σοκ, να σπεύσουν να συγχαρούν τους μεγάλους αντιπάλους τους, καταγράφεται εξ ορισμού στο κεφαλόσκαλο των φετινών στιγμών ποδοσφαιρικού πολιτισμού.
Ήταν οι τελευταίες «πράξεις» (με εμφανές το χαρακτήρα των «αντίθετων βίων») ενός εκπληκτικού, σε επίπεδο ατμόσφαιρας, απογεύματος. Με τους φίλους των δυο ομάδων, να δίνουν ρέστα κι αυτούς των γηπεδούχων (η σαφέστατη πλειοψηφία), με «κέντρο» τους οργανωμένους («SouthDevils»), να «χτίζουν», πριν από την έναρξη ένα εκπληκτικό σκηνικό – που κορυφώθηκε, σε ένταση, με την είσοδο των δυο ομάδων στον αγωνιστικό χώρο.
Περιμετρικά, στο ήμισυ του γηπέδου, τοποθετημένοι αναμμένοι πυρσοί. Ενορχηστρωμένη «παράσταση» κροτίδων, με το χαρακτηριστικό onair«σφύριγμα», «σειρήνες», σειρά πανό στα κάγκελα με το μεγάλο, μαύρο «Μόνο ΑΕΛ» να δεσπόζει στο μέσον της εξέδρας στη κατάληξη ενός όμορφου κορεό, με μαύρα και κόκκινα χαρτάκια. Και… μυλιούνια κόσμου, «σφηνωμένα» ίσαμε την παραμικρή γωνιά των πέριξ – αρκεί να είχε μία στάλα θέα. Πάνω από 2.000 σύνολο, στα σίγουρα…
Στο δικό τους χώρο (βάσει των όσων αποφασίστηκαν στις μεσοβδόμαδες συσκέψεις, απέναντι απ’ την εξέδρα, προς τη μεριά του γηπέδου μπάσκετ), οι «Τιτάνες» των Αργυράδων (με τα δικά τους… ρέστα στο ματς του α’ γύρου), είχαν δημιουργήσει τη δική τους «κοιτίδα». Με τα δικά τους «όπλα», το δικό τους τον παλμό και το δικό τους, φυσικά, ψυχολογικό ασανσέρ. Απ’ την αγωνία στην…. τρέλα (με το γκολ του «Πάπα») κι από ‘κεί, απότομο φρενάρισμα και… σοκ. Μπάλα…
Και, συνολικά; Όχι, πρόβλημα ουδέν. Δεδομένος, ούτως ή άλλως, ο σχεδιασμός των μέτρων ασφαλείας και η (για το φόβο των… Ιουδαίων) παρουσία ανδρών των ΜΑΤ, άκρως ικανοποιητικό επίπεδο (πόσω μάλλον, για αγώνα τέτοιου «μεγέθους» και κρισιμότητας) στη συμπεριφορά του κόσμου…