Ο τερματοφύλακας του Αστέρα Πετριτή, Γιάννης Ριγανάς, θυμάται την εποχή που ήταν συμπαίκτης στη Ρόδο με τον «γόη» του Survivor, Γιώργο Αγγελόπουλο!
*
Άρχισε ως «Μαχητής». Συνέχισε ως «Διάσημος». Αδιάφορο. Και στον… Κεραυνό Άη Δομίνικου να πήγαινε, ο Γιώργος Αγγελόπουλος μοιάζει βέβαιο ότι θα διατηρούσε ακμαία όλα τα στοιχεία που τον ανήγαγαν γρήγορα σε μια απ’ τις πιο idol παρουσίες του Survivor (το τηλε-must της εποχής). Ικανός, φαβορί και, καταπώς λέν’, newsymbolτης σύγχρονης γυναικείας ψυχοσύνθεσης (έτσι, για να σκάσει ο Σπαλιάρας).
Hσκούφια του 35χρονου (ιδιοκτήτη πρατηρίου καυσίμων και, περιοδικά, εκπαιδευτή θαλάσσιου σκι), Σκιαθίτης. Νησιώτης. Θάλασσα αυτός, θάλασσα κι εμείς. Μόνο που θα ‘ταν ελάχιστο, για να στοιχειοθετήσει συνθήκη για «κερκυραϊκό» specialreport, αν από δίπλα δεν ερχόταν ο… Γιάννης Ριγανάς! Ακριβώς, ο τερματοφύλακας του Αστέρα Πετριτή. Κι άλλοτε συμπαίκτης του. Στη Ρόδο…
Γνωστό, άλλωστε, πως «ο γόης του Survivor», έως και προ ετών, την έκανε τη… βόλτα του ως και τη Β’ Εθνική. Ολυμπιακός Βόλου, Εθνικός Αστέρας, Ρόδος… Ως παίκτης του Αστέρα, μάλιστα, αγωνίστηκε μία φορά κι απέναντι στον ΑΟ Κέρκυρα: σεζόν 2007-’08, 32η αγωνιστική, ΕΑΚΚ, νίκη Φαιάκων 2-1 (με δύο γκολ του Κακλαμάνου, στον πάγκο τον Αλεξανδρή και τον Συμεωνίδη να πιάνει τα… σκαλτσούνια του), βασικός (ως το 52’) στ’ αριστερό άκρο της άμυνας.
Ώσπου η Καισαριανή τελείωσε. Και κόπιασε το «Νησί των Ιπποτών Ρόδος (2009-’10, Β’). Στο ρόστερ της οποίας ανήκε τότε, πιτσιρικάς, κι ο Ριγανάς. Το «Corfu Magazine» δεν έχασε την ευκαιρία…
«Αν τον θυμάμαι; Φυσικά! Πολύ καλό παιδί, καλός παίκτης, αριστεροπόδαρος, είχε, όμως, κάποια προβλήματα τραυματισμών. Κάναμε, μάλιστα, και αρκετή παρέα – καφεδάκι, φαγητό, τέτοια. Κι επειδή ήμουν μικρός, είχε λίγο και το ρόλο του… μπαμπά μου! Στην πορεία, βέβαια, με τις μετακινήσεις μας, χαθήκαμε, αλλά έχω πάντα ωραίες εικόνες απ’ τον Γιώργο στο μυαλό μου…»
Ο Αγγελόπουλος του τότε και ο Αγγελόπουλος του τώρα – όσο, τουλάχιστον, περνάει μέσα απ’ το γυαλί. Χωρά crashtest; «Νομίζω ότι φαίνονται αρκετά απ’ τα στοιχεία του χαρακτήρα του, που είχα διακρίνει τότε. Ήρεμος, καλός διαχειριστής των καταστάσεων –μιλάμε για πανέξυπνο άτομο- με κάποιες στιγμές που φαίνεται να θέλει το… χώρο του». Μόνο; «Εντάξει, από τότε είχε κι αυτό το “κάτι” αναφορικά με τις… γυναίκες!». Καλύτερα τώρα…
Και… αγωνιστικά; «Φαίνονται και στο παιχνίδι τα στοιχεία της μαχητικότητας, της αγωνιστικότητας, του, αν θες, “πρωταθλητισμού” που κρύβει πάντα μέσα του ένα ποδοσφαιριστής. Νυν ή πρώην. Δες απλά, πόσες απ’ τις νίκες, είτε ως “Μαχητής”, είτε ως “Διάσημος”, οφείλονται σ’ αυτόν. Οι περισσότερες. Είναι, μακράν, απ’ τους καλύτερους…».
Με φόντο μια ανυπόφορη (εικονική) οσμή καρύδας, καραϊβικής αλμύρας και ηλιοκαμμένων κοιλιακών, είπαμε να κάνουμε φινάλε πανηγυρικό. Τζίφος… Η υπόθεση εργασίας πως, λόγω Αγγελόπουλου, ο Ριγανάς κραδαίνει… ρόδα για τη νίκη των «Διασήμων», συγκρούστηκε μετωπικά με τη βιασύνη:
«Το παιχνίδι το βλέπω ανελλιπώς. Καθημερινά. Η αλήθεια, όμως, είναι ότι προσωπικά, υποστηρίζω τους “Μαχητές”. Δεν ξέρω… Μάλλον γιατί μ’ αρέσουν –και ίσως και να ταυτίζομαι- με τα πιο δύσκολα. Στην αρχή που ο Γιώργος ανήκε στην ομάδα τους, γούσταρα πολύ. Μετά… “Γιατί, ρε γαμώτο;” Αλλά στρατόπεδο δεν άλλαξα!»