Η εξαιρετική εξέδρα που δημιούργησαν στο Κανόνι οι 100 και πλέον φίλοι των Παξών είχε follow up χορούς στο «δελφίνι» της επιστροφής και πανηγυρική πορεία στην πλατεία του νησιού!
*
Ήταν, ούτως ή άλλως, μια ιστορική ημέρα για το παξινό ποδόσφαιρο. Η πρώτη ever φορά που ομάδα του νησιού, έφθανε στον τελικό (υπό την ΕΠΣΚ) διοργάνωσης.
Πριν από λίγα χρόνια, στο Κύπελλο, το άγγιξαν οι Άνδρες (αποκλεισμός στα ημιτελικά από τον Όλυμπο). Φέτος, το έκαναν οι Παίδες. Και μπορεί το τελευταίο βήμα (ήττα 3-1 απ’ τον «Ιστορικό») να μη «βγήκε», τούτο, ωστόσο, ελάχιστα αλλοίωσε τον πανηγυρικό χαρακτήρα που έδωσαν οι νησιώτες στο παιχνίδι.
Πράξη πρώτη, η «απόβαση» στο Ενωσιακό… Παρά την απόσταση, το αυθημερόν ταξίδι, την ταλαιπωρία, εκατό και πλέον άτομα βρέθηκαν στις εξέδρες. Δημιουργώντας μια έξοχη ατμόσφαιρα. Φωνή, καπνογόνα, πανό, χειροκρότημα, κίτρινα και μαύρα χρώματα «περασμένα» σε φανέλες και λοιπά διακριτικά…
Τις κέρδισαν τις εντυπώσεις, ασυζητητί. Και μετά, στη λήξη, στις απονομές, θερμό χειροκρότημα «στα παιδιά μας» (γονείς, αδέλφια, συγγενείς, φίλοι απλοί…). Και στο ταξίδι της επιστροφής σαν… να το σήκωσαν!
Μέσα στο «δελφίνι» στήθηκαν… χοροί! Κυριολεκτικά! Μετά, αφού, βραδάκι, πάτησαν το πόδι τους στα παξινά τα χώματα, πορεία πανηγυρική έως την πλατεία. «Παξοι οέ-οέ… Δε σταματώ να τραγουδώ ποτέ…» Με προπομπό αναμμένα καπνογόνα και το κύπελλο του δευτεραθλητή του τουρνουά μπροστά, «κεφαλή» του δρόμου για το χειροκρότημα του κόσμου που δεν μπόρεσε να πάει… «Γιατί εμείς, ξέρουμε να γιορτάζουμε και στις ήττες» όπως είπε κάποιος τους, σε ανύποπτη στιγμή.
Όταν πρόκειται για τον τερματισμό μιας, συνολικά, υπέροχης πορείας, άξια… Ως τις πρώτες πρωινές ώρες, στα στέκια του νησιού…
