Το Corfusports.com γράφει το… «ποιος είναι;» του πρώτου Τήνιου ποδοσφαιριστή που θα φορέσει τη φανέλα της «μεγάλης» ομάδας του νησιού.
*
Φαλατάδος… Στα δυτικά του Τσικνιά και της Στενής. Με ιστορικό, κυκλαδίτικο «παρών» πριν από το 1400 μ.Χ., 11 χλμ. απ’ τη «χώρα», είναι, μετά τον Πύργο, το δεύτερο μεγαλύτερο χωριό της Τήνου.
Κυρίως, λένε, φημίζεται για το ντόπιο ραζικιό. Τη ρακεζιά – το τοπικό ρακί. Τον Φαλατραδιανό εργάτη π’ ανακάλυψε, στα 1823, την Άγια Εικόνα της Παναγιάς. Τα γραφικά πλακόστρωτα και τους τεχνίτες στο καλέμι – μαρματοτεχνία, γλυπτική…
Απ’ τους πρώτους, ο Πραξιτέλης Τζανουλίνος. Με το ιδιόχειρο, ατσάλινο γλυπτό, των πέντε ολυμπιακών κύκλων και του κλαδιού ελιάς, στο πάρκο «Γαία» του MountRoyal, Καναδάς… Ώσπου ήρθε ένας άλλος Τζανουλίνος. Πιο σύγχρονος. Για να προσθέσει άλλη μια ρανίδα στους δεσμούς «ονόματος» και «αθλητισμού». Ο Μάριος. Το «φρέσκο» απόκτημα της Κέρκυρας…
Ήταν 15 Απριλίου του 1996… Τότε γεννήθηκε. Τήνιος στη σκούφια, αλλά «Αθηναίος» στα βιώματα. Εκεί μεγάλωσε, εκεί πήγε σκολειό (στη Φιλοθέη), εκεί ξεκίνησε την μπάλα. Μπόμπιρας, λίγο μετά τα δέκα του, στο «πράσινο σκολειό» της Παιανίας.
Δεν μένει απαρατήρητος. Ανεβαίνει τις βαθμίδες, καλείται στη Μικτή της ΕΠΣΑ κι από εκεί, κλήση – ορόσημο, στην εθνική ομάδα Παίδων. Δια χειρός, Θοδωρή Παχατουρίδη.
Συμμετέχει στο «SyrenkaCup» (Πολωνία) του ’12 (γκολ- νίκη στο 1-0 επί της Β. Ιρλανδίας). Στα προκριματικά του Euro‘13 – με Βοσνία, Σλοβενία, Γαλλία. Η πρόκριση δεν έρχεται, αλλά ο ίδιος ξεχωρίζει. Και, τέλη ‘13, ανεβαίνει: Νέων. Με αρχή, σταθμό: Ρωσία, Γενάρης ’14, τουρνουά «ValentinGranatkin». Απ’ τα δύο ματς που έπαιζε, στα δύο (με Ιαπωνία και Ιράν) βγαίνει MVP.
Ήδη, στον Παναθηναϊκό (U20) βασικός κι αναντικατάστατος. Ως κεντρικός αμυντικός. Κι εκ των αρχηγών. Προπονητής στην α’ ομάδα, ο Γιάννης Αναστασίου. Ξέρει, βλέπει, μαθαίνει. Και τον Μάιο, επαγγελματικό συμβόλαιο – 2,5 χρόνια. Παρουσία Αλαφούζου και Νταμπίζα, αυτός κι άλλοι οκτώ «μικροί» (Γκέκας, Κότσαρης, Μυρθιανός, Αγγελόπουλος, Νιούμαν, Στάικος, Υμεράι και Λάμπρου).
Την ώρα που τα αθηναϊκά έντυπα ξεσκόνιζαν τους γνωστούς, «ξύλινους» τίτλους («“δένει” το μέλλον του») και τα φιλοπαναθηναϊκά έριχναν μια στάλα περισσότερο, πια, φως («ξεχωρίζει για τον δυναμισμό του, κάτι στο οποίο τον βοηθάει και η σωματοδομή του. Είναι πολύ καλός στον αέρα, καθαρίζει φάσεις, αλλά το σημαντικότερο είναι πως στις «πράσινες» Ακαδημίες τον έχουν βελτιώσει θεαματικά και με την μπάλα στα πόδια, καθώς πλέον μπορεί και την κουβαλάει από την άμυνα στη μεσαία γραμμή», έγραφε η «Πράσινη», Απρίλιο του ’14), πάνω, στην πατρίδα, έσταζαν υπερηφάνεια:
«Η συνεχόμενη δουλειά, η προσωπικότητα και οι συνθήκες της ακαδημίας, αρχίζουν και δείχνουν τα αποτελέσματά τους» έγραφε η «Τήνος Today». «Η πολύπλευρη καθοδήγησή του σε καθοριστικούς τομείς όλα αυτά τα χρόνια και ιδιαίτερα ψυχολογικής υποστήριξης, έχουν βάλει τα θεμέλια για ένα ελπιδοφόρο μέλλον…».
Πρακτικά, βεβαίως, το ‘ξερε. Δύσκολα θα έπαιζε. Δυσκολότερα, λόγω της πίεσης και της «ανασφάλειας» που βίωσαν οι Πράσινοι, τακτά διαστήματα, σ’ αυτό το μεσοδιάστημα. Προπονήσεις ok, προετοιμασία ok, δήλωσή του στη β’ λίστα του EuropaLeague (2013-’14) ok, κάποια λεπτά σε φιλικά διπλά (με Καλλιθέα, με Λεβαδειακό, Αργυρούπολη, με Κηφισιά…). Αλλά, βάση του, σταθερά η U20.
Ώσπου ήρθε ο Ιούνιος. Και οι «εκκαθαρίσεις» στο «πράσινο» δυναμικό με τα 43 επαγγελματικά συμβόλαια – «από τους Μπεργκ, Σάντσεθ, Εσιέν, μέχρι τους μικρούς και πλέον χαμηλόμισθους Τζανουλίνο κι Αγγελόπουλο», όπως έγραφε η «Goal». Ένα τέλος (μιας, σχεδόν, δεκάχρονης πορείας σε φόντο πράσινο) και μια αρχή. Εδώ, νησί…
