Εικόνες και… εικόνα από την υποδοχή του Σπύρου Γιαννιώτη, από συγγενείς, φίλους, Δήμο, Περιφέρεια, ΝΑΟΚ και απλό κόσμο, στο «Ι. Καποδίστριας».
*
Το σκηνικό στήθηκε επιμελώς εντός του αεροδιαδρόμου του «Ι. Καποδίστριας»… Φωτογράφοι, κάμερες, πρόβες στα «κλικ» και τις γωνίες λήψεις, επίσημοι (υπό τον κεντρικό συντονισμό του Φώτη Σκούρτη) «πρόδιδαν», σαφώς, το ξεχωριστό του πράγματος.
Ήταν. «Χωμένο» με δόξα και τιμή, στο μεταλλικό «σκαρί» του αεροσκάφους της Aegeanπου ‘χε αράξει μόλις, μετά απ’ το 45λεπτο ταξίδι του απ’ την Αθήνα.
Πρώτη γραμμή, ο Δήμαρχος Κέρκυρας, Κώστας Νικολούζος και η αντιπεριφερειάρχης, Νικολέτα Πανδή. Λίγο πιο πίσω, συγγενείς, φίλοι, μικροί, μεγάλοι, στα χέρια ανθοδέσμες. Και το μάτι «καρφωμένο» στη σκάλα που ‘χε ήδη πάρει θέση για να προσγειώσει στα κερκυραϊκά τα χώματα έναν μεγάλο, τεράστιο, μοναδικό.
Κέρκυρα, διεθνής αερολιμήν, ώρα 7 παρά «ψιλά». Παρασκευή (19/8), προ ολίγου. Το momentumπου η Κέρκυρα υποδεχόταν τον δικό της Ολυμπιονίκη. Τον «αργυρό» παλίκαρο του Ρίο. Σπύρος Γιαννιώτης…
Ρίγος, συγκίνηση. Ιερά. Πρώτα κατέβηκαν οι άλλοι. Απλοί, καθημερινοί ταξιδευτές, πολίτες, Κερκυραίοι και λοιποί, που τους έλαχε η ωραία μοίρα να συνταξιδέψουν με του λόγου του. Ώσπου έσωσαν και οι τελευταίοι. Και σαν φάνηκε στο κεφαλόσκαλο, άναψε ο «συναγερμός»: «Νάτος, νάτος… Έρχεται…».
Μαζί, η (εγκυμονούσα) σύζυγός του, η Ισμήνη. Κάποιοι λίγοι που χαν απομείνει στη σκάλα καθόδου, έκαμαν με ατόφια σέβας χώρο να περάσουν. Χειροκροτώντας. Μια μίνι, αυθόρμητη «αψίδα», της στιγμής…
Ο Σπύρος, ντυμένος μ’ ένα απλό γαλάζιο poloκαι μπλε βερμούδα, σήκωσε ελαφρά το χέρι, χαιρέτισε. Το πλήθος, κάτω, αρχίζει να «ανάβει». Το χειροκρότημα «γεμίζει»…
Τελευταίο βήμα, πατά γη. Η πρώτη που τρέχει και τον αγκαλιάζει, η μητέρα του. Η Μπρέντα. Στο χέρι της, κρατά ένα κλαδί ελιάς. Ρίγος… Τ’ αδέλφια του… O πατέρα του, ο Διονύσης. Οι υπόλοιποι… Οι ατάκες βγαίνουν με δυσκολία. Και λιτά, σκόρπια: «Μπράβο…», «Αγάπη μου…», «Παιδί μου…».
Η κ. Πανδή κάτι (του) ψιθυρίζει. Ο Σπύρος χαμογελά. Πίσω ο Δήμαρχος. Του παραδίδει ανθοδέσμη: «Μας έκανες περήφανους…». Και αμέσως μετά, ο πρόεδρος του ΝΑΟΚ, Τηλέμαχος Γαβαλάς. Φορώντας ένα poloτου Ομίλου απ’ όπου άρχισε, κάποτε, το ταξίδι στους ουρανούς του κόσμου, επικεφαλής αντιπροσωπείας στελεχών και αθλητών: «Συγχαρητήρια…». Κι άλλη ανθοδέσμη. Ο Γιαννιώτης είναι συγκινημένος. Φαίνεται. Πολύ.
Εκπρόσωποι του Τύπου του ζητούν διακριτικά «μια πρώτη δήλωση, εδώ…». Δύσκολο. Ο κόμπος… Αργότερα… Άπαντες κινούνται προς την αίθουσα των VIP… Mια μίνι – τελετή… Οι δηλώσεις… Κι έξοδος… Άλλος κόσμος κι άλλος κόσμος (εντός, επετράπη η είσοδος μόνο σε συγκεκριμένους, βάση λίστας, με αποτέλεσμα ορισμένοι –και μικρά παιδιά, που πήγαν επ’ αυτού- να μείνουν μ’ ένα παράπονο)…
Προς την έξοδο -κι απ’ έξω-, νέα αποθέωση. Χειροκροτήματα και «μπράβο» κάμποσα κιλά, ένα άγγιγμα, μια χειραψία, τα κινητά παίρνουν φωτιά… Χαμογελάει κι ευχαριστεί. Σεμνά και ταπεινά. Τους πάντε. Ενώ τουρίστες που τον αναγνωρίζουν σπεύδουν να διεκδικήσουν το δικό τους μερτικό στην αποθεωτική πίτα του well come (και… των selfies)! Στο λαιμό του, φοράει, πια, και το πανάκριβο μετάλλιο… Το δείχνει… Μία αναμνηστική, με τον πρώτο του προπονητή, τον Κώστα Τόμπρο. Μία δεύτερη, αποκλειστικά, για το Corfusports.com (βασική φωτό).
Είναι, πια, περασμένες 7… Επιβιβάζεται, τετράτροχο και στο δρόμο για τον ΝΑΟΚ… Εκδήλωση, προς τιμήν του, στα γραφεία του Ομίλου στις ιστορικές εγκαταστάσεις του… Άλλο τούτο, είναι άλλο ρεπορτάζ… Επόμενο…
