Με γκολάρα του Κέβιν Ντιόγκο στο 66’ η Κέρκυρα εκμεταλλεύτηκε την αποβολή Γουάλας (45’+) και άφησε εκ νέου την Ξάνθη δίχως… προκοπή (1-0) στο νησί, ανεβαίνοντας στο 10ο σκαλί.
Photos: Stamatis Katapodis
Πώς το ‘χε πει ο Λίνεκερ, περί μπάλας και Γερμαναράδων; Ε, ας επιχειρήσουμε μια μικρούλα… τροποποίηση: «Το ποδόσφαιρο είναι», λοιπόν, «ένα παιχνίδι 11 εναντίον 11, που στο τέλος η… Κέρκυρα δε χάνει απ’ την Ξάνθη!»
Πόσες χρονιές έχει βρεθεί εκπρόσωπος του νησιού στη SuperLeague– ΑΟ Κέρκυρα και Κέρκυρα; Επτά; Ε, επτά φορές στο ΕΑΚΚ η Ξάνθη ντύθηκε… σκουντούφλης! Η τελευταία, σήμερα (Κυριακή, 12/3). Το σπουδαίο 1-0. Με το «χίλια μάτια να ‘χω» άνοιγμα λογαριασμού από τον Κέβιν Ντιόγκο.
Ήταν η φάση – ορόσημο του 66’: αλλαγή του Επστάιν, εξαιρετική μπαλιά του Κόντου, υπέροχο τελείωμα, «πλεχτό». Αν ήταν άξιο το τρίποντο; Όχι. Πανάξιο ήταν! Με «κλειδί» εκείνη τη φάση των καθυστερήσεων του α’: η κλωτσιά – κόκκινη του Γουάλας στα…. μούτρα του Γεωργίου.
Μπορεί, λοιπόν, ο Φώτης (δραστήριος ως τότε) να μην κατάφερε να συνεχίσει, η (πονεμένη, έστω) συνεισφορά του, ωστόσο, στη συνολικά οικονομία τ’ απογεύματος, αποδείχτηκε σπουδαία. Ένα ημίχρονο με παίκτη παραπάνω, ήταν αυτό. Και οι Φαίακες το διαχειρίστηκαν εξαιρετικά. Μακριά από υπέρμετρους συντηρητισμούς (άλλων αγώνων), «διάβασαν» σωστά το… χάρτη.
Ιδιαίτερα απειλητική, σου λέει, η Ξάνθη, δεν ήταν ούτε στο «11 vs11» (εξαιρετική η αντιμετώπιση του «πολύ» Γιουνές από Βενέτη- Dadi, αποτελεσματική η αποκοπή του πυλώνα ακριτικής τροφοδοσίας απ’ τη δουλειά στα χαφ / ούτως ή άλλως, ισχυρό «χαρτί» των Φαιάκων η ανασταλτική τους τακτική συνέπεια). Ήρθε στο 45’+ και το «11 vs10», άγχος για το αποτέλεσμα δεν μπορούσε να επικαλεστεί ο οιοσδήποτε, έγινε, λοιπόν, το πρέπον: πιεστική, διεκδικητική απ’ την αρχή του β’ (με την είσοδο του Κόντου να δίνει πράμα στην ισχύ των «φτερών».
Φάνηκε και ως αποτυπωμένη εικόνα στο χορτάρι, φάνηκε και ως φιλοσοφία πάγκου: δείτε, απλά, την, ελάχιστα πριν από το γκολ (στο 0-0), είσοδο του (πιο επιθετικογενούς) Ντουαλά, αντί του (πιο αμυντικογενούς) Νίκιτς.
Εξαργυρώθηκε περίφημα. Όχι μόνο απ’ το γκολ- νίκη. Αλλά και απ’ την (το ξαναλέμε) γέννηση πίεσης στην ψυχολογία του αντιπάλου. Όχι περιθώρια να… ανασάνει, «εμφύτευση» του «ωχ, ετούτοι ‘δω μας “έχουν”». Φάνηκε και μετά από το γκολ. Κίνδυνος; Ουσιαστικά, ουδείς. Βγήκε μια «παράδοση» από πλευράς των Ακριτών. «Αναγκάστηκαν» να μην… το πιστέψουν. Και περισσότερο κινδύνεψαν αυτοί με δεύτερο (το δοκάρι Ντουαλά στο τέλος), παρά η Κέρκυρα με ισοφάριση.
Το εκτιμούμε, όλο αυτό, ως (άλλη) μια καλή επιβεβαίωση της πάγιας, οικείας, άποψης: πως τούτη η ομάδα, μέσα στις όποιες της ελλείψεις, σ’ αυτό το Πρωτάθλημα, αν «αφεθεί», μπορεί να κάνει περισσότερα από το «τσούκου, τσούκου». «Αφέθηκε», το έδειξε. Πως για τούτη την ομάδα, είναι τουλάχιστον… άκομψο (για την ίδια, πάνω απ’ όλα) να εμφανίζεται ως… επίτευγμα η εξασφάλιση της παραμονής σε μία Λίγκα, που γεννάται θέμα, πια, αν η γραμμή της σωτηρία θα πιάσει το 20άρικο! Το (ήδη) +13 απ’ τη ζώνη και η υπέρβαση και του Παναιτωλικού, με ταυτόχρονη άφιξη στο 10ο σκαλί, το έδειξε κι αυτό. Κυρίες, κύριοι, καλησπέρα σας…
Τον αγώνα «σφύριξε» ο Ημαθιώτης, Καραντώνης (Πετρόπουλος, Γκάκας). «Κιτρίνισε» τους Κ. Ντιόγκο, Νίκιτς, Τουράμ, Ζ. Ντιόγκο, Κουτζαβασίλη / Γουάλας, Λισγάρα, Πιζέλι.
ΚΕΡΚΥΡΑ (Μ. Γρηγορίου): Κουτζαβασίλης, Γκομές, Βενέτης, Ντιμιτρόβσκι, Ντιόγκο, Νίκιτς (62′ Ντουάλα), Σιόντης, Γεωργίου (46′ Κόντος), Ντιογκό (85′ Σπίνουλας), Επστάιν, Τουράμ.
ΞΑΝΘΗ (Ρ. Λουτσέσκου): Ζίβκοβιτς, Φλίσκας, Καρασαλίδης, Λισγάρας, Γουάλας, Ντε Λούκας, Καμαρά (46′ Σιλά), Τριάδης (61′ Λάζιτς), Βασιλακάκης, Λουσέρο (74′ Πιζέλι), Γιουνές.
